Parafia Piusa X i Marii Goretti

W wakacje prościej odciąć się od codzienności. Jest gorąco, leniwie. Życie toczy się wolniej, w innym wymiarze. Zamykamy się w chłodnych ścianach mieszkań albo oblegamy ławki w parkach. Rzeczywistość rozmywa się, zastyga razem z gęstniejącym, drgającym powietrzem. Myśli nawet nie takie ostre i wyraźne. Odpoczywamy. Od zimna, szarości, beznadziei; staramy się naładować pozytywną energią i nabrać dystansu do codzienności; nie myśleć o tym, co niepokoi i przeraża. Latem wydaje się, że życie jest łatwiejsze.

Książka czytana pod rozłożystą lipą, zimna butelka wody mineralnej, zakochani trzymający się za ręce, młode mamy spacerujące z chwiejącymi się na grubych nóżkach pociechami, dziadek z babcią zasłuchani wciąż od tylu lat w swoje głosy. Wcale nie trzeba się daleko rozglądać, żeby ujrzeć szczęście. Jakoś bliżej nam teraz do ludzi. I nawet jeśli samotny nieznajomy przysiądzie się na ławkę, więcej cierpliwości w nas, aby wysłuchać jego historii. Z ogródków unosi się zapach grillowanej kiełbasy, słychać syk otwieranych puszek i szmery rozmów. Kiedy przychodzi czas wakacyjnego rozleniwienia więcej bywamy, rozmawiamy. Jest inaczej latem. Mniej problemów albo przynajmniej nie wydają się takie straszne. A nawet jeśli czekają nas obowiązki w pracy, a urlop wciąż niesprecyzowanym planem na odległą przyszłość, to nastrój i tak udziela się powszechnie. Wtedy tak łatwo odchodzimy...
A jednak często zapominamy. Zwłaszcza wtedy, kiedy nam dobrze i wydaje się, że nic tego nie może zmienić; że teraz to już damy radę sami; że nie potrzebujemy nikogo i niczego. Chcemy samodzielnie stawić czoło rzeczywistości albo po prostu nie myślimy, że jest Ten, dzięki któremu oddychamy, chodzimy, kochamy.
Latem jeszcze łatwiej zostawiamy Boga na dalszym planie. Czujemy się wolni, szczęśliwi, radośni. I po co jakieś ograniczenia, przykazania, obowiązki. Życie jest po to, żeby z niego korzystać i brać pełnymi garściami. A kościół? Dla babć i dziadków, którzy są bliżej tej drugiej strony. Świeci słońce, jest pięknie. Można poznać kogoś nowego albo po prostu odnowić stare znajomości, które gdzieś rozmyły się pod stertą niezałatwionych spraw i ciągłego braku czasu. Wszystko to, co zostało odłożone na „potem". Jest tyle książek nieprzeczytanych, tyle filmów do obejrzenia; wreszcie można bezkarnie trwonić czas na bieganie po sklepach i na plotki z sąsiadką. Wyjechać gdzieś, uspokoić rozkołatane nerwy. Przez chwilę zostawić swoje szare, zwyczajne życie obok. Bóg? Poczeka...
I On rzeczywiście czeka. Na tych spóźnionych i leniwych. Niechętnych albo po prostu zagubionych. Na tych, którym wydaje się, że Go nie potrzebują, a nawet na tych, którzy zaprzeczają Jego istnieniu. Czeka w kapliczce przydrożnej, małym wiejskim kościółku na rozstaju dróg, w przyrodzie, która zachwyca swoim pięknem; w napotkanym życzliwym człowieku. Wszędzie tam czeka na Ciebie, na nas.
Zapominamy, bo Bóg nie jest medialny. Nie umieszcza siebie na wielkim billboardzie, nie obiecuje bogactwa i dostatniego życia. Nie przyciąga krzykiem. Nie rozmywa prawdy, nawet gdy łatwiej jest nam przyjąć kłamstwo, i nie przyzwala na grzech, tylko dlatego, że „każdy tak robi". Po prostu jest. Tak wielki, że nie potrzebuje obwieszczania tego światu. Tak wspaniałomyślny, że obdarzył nas wolną wolą. Tak wspaniały, że chce nam dać coś więcej niż tylko ziemskie bytowanie - życie wieczne.
Czy można na czas wakacji zapomnieć o przyjacielu? Bo niepotrzebny, wymagający, trochę staroświecki, niemodny? Bo nie pasuje do krzykliwej współczesności, w której prawdziwe autorytety zastępuje się plastikowymi wytworami kultury? Można? A potem wrócić, gdy pojawią się zmartwienia i jakoś trudniej będzie poradzić sobie z rzeczywistością? On przygarnie, zrozumie i będzie. Jak zawsze. Tak często robimy. I czasem nawet nie żałujemy. Powroty są przecież naturalne...
Zbyt często odchodzimy. W wakacje samotny Chrystus rozwieszony na drzewie krzyża oczekuje modlitwy czy choćby tylko krótkiego spotkania. On nie zabierze wolności, nie ograniczy beztroskiego czasu, nie zabroni spotkania z przyjaciółmi. Po prostu będzie.
Jak zawsze cicho, obok, blisko. Nie narzuci niczego, nie nakaże. Uszanuje naszą wolną wolę. Nawet jeśli będziemy chcieli zejść z Jego drogi, nie postawi przed nami archanioła z ognistym mieczem - da nam wybór. Wakacje nie są czasem oderwanym, które pozwala zapomnieć o tym, co najważniejsze. To nasza codzienność. Dni wymierzane godzinami i półgodzinami wybijanymi przez starodawne zegary.
Bądźmy zatem z Chrystusem w ten rozleniwiony czas. Bądźmy z Nim nie tylko jako z Panem, Ojcem, ale przede wszystkim prawdziwym Przyjacielem, który nigdy, przenigdy nie zdradzi, nie zapomni, nie zostawi. Trwajmy przy Jezusie nie od święta jedynie, nie róbmy z Niego Boga tylko od zmartwień, ale dajmy sobie szansę, kochając Go przez wszystkie dni w roku.